China; Speel en proeftuin van de grote en machtigen der aarden?

Er zijn leiders die zich presenteren als redders, maar in werkelijkheid duisternis brengen - niet met wapens, maar met woorden. Het Paard van Troje rijdt niet meer opgetrokken uit hout, maar bestaat uit macht, geld en illusie. En telkens weer doen we de poorten open. Er zijn leiders die zich presenteren als redder van het volk, maar in werkelijkheid het volk gijzelen. Niet met wapens, maar met woorden. Niet met bommen, maar met angst. Hun kracht ligt niet in wijsheid, maar in manipulatie. Ze spreken over vrijheid, maar bedoelen gehoorzaamheid. Spreken over waarheid, maar verspreiden verwarring. En miljoenen applaudisseren, zonder te beseffen dat ze langzaam hun eigen vrijheid opofferen. Donald Trump is daar een hedendaags voorbeeld van - een democratisch gekozen leider, het nieuwe Paard van Troje dat door de poorten van de democratie is gereden. Zijn pantser glimt van belofte, maar van binnen huist iets anders: een narcistisch systeem dat opleeft van bewondering en verering. Alles moet draaien om hem. Feiten buigt hij om, kaarten tekent hij over, geschiedenis herschrijft hij ter plekke. Niets lijkt hem te kunnen weerhouden. Er wordt smalend gelachen, en als iemand hem weerspreekt, word die onthoofd - niet met een zwaard, maar met woorden, vernedering of ontslag. Zijn macht berust niet op visie, maar op verleiding. Op het bespelen van angst, identiteit en trots. Zelfs oorlog is voor hem een onderhandelingsmiddel geworden: “Als jullie wapens bij ons bestellen, dan blijven wij aan boord. Doen jullie dat niet — dan trekken wij ons terug.” Zo verwordt morele verantwoordelijkheid tot handelswaar. De prijs van vrede wordt vandaag afgerekend in dollars. Het lijkt grotesk, maar het is dodelijk reëel. Wie zich verzet, wordt weggezet als vijand. Wie zwijgt, blijft in functie. Dat is geen leiderschap, dat is controle. Achter zijn gebalde vuist lopen touwtjes – niet die van leider, maar touwtjes als van een marionet die beweegt aan de hand van macht, geld en angst. En juist dat maakt hem zo gevaarlijk, omdat velen denken dat hij zelf de touwtjes in handen heeft. Maar hij is niet de eerste, en hij zal niet de laatste zijn. De geschiedenis heeft dit script eerder geschreven. Adolf Hitler werd ooit onthaald als een redder - een Messias voor een volk dat gebukt ging onder armoede, vernedering en wanhoop. Na de Eerste Wereldoorlog, het Verdrag van Versailles en jaren van inflatie en werkloosheid, hunkerde Duitsland naar richting en trots. Hij gaf het volk wat het wilde horen: orde, eenheid, herstel. Zijn woorden klonken als bevrijding, maar leidden naar onderdrukking. Geen strobreed werd hem in de weg gelegd om duisternis te verspreiden, precies in een tijd waarin men naar licht verlangde. De uitkomst van zijn verworven macht is schandelijk duidelijk geworden - een vernietigende erfenis die tot op de dag van vandaag voelbaar is, in wonden die moeilijk genezen, in herinneringen die waarschuwen, en in het collectieve besef hoe kwetsbaar vrijheid werkelijk is. En ook in onze tijd herhaalt het zich. Vladimir Poetin - ooit voorgesteld als stabiele staatsman, kroonprins en beschermer van traditie en orde - werd zelfs in het Westen met open armen ontvangen. In Nederland werd hij destijds met eerbetoon ontvangen - door onze toenmalige kroonprins én minister-president - terwijl zijn netwerk van bedrijven via gunstige fiscale routes hier werd ontlast, gefaciliteerd door onze eigen overheid. Het toont hoe diep en ver de macht van geld reikt: hoe welvaart en belangen ogen kan sluiten voor morele duisternis. Zolang de handel bloeit, lijkt niemand te willen zien wat er werkelijk gaande is. En toch is het nauwelijks te bevatten: zo kort na de schande van de Tweede Wereldoorlog herhaalt de geschiedenis zich - alsof we niets hebben geleerd. We zien opnieuw hoe één man, gedreven door macht, geld, en angst, een volk meesleept in een oorlog tegen waarheid en menselijkheid. En terwijl de wereld opnieuw worstelt met macht en machteloosheid, zien we hetzelfde patroon in een ander deel van diezelfde geschiedenis. En wie denkt dat zulke patronen tot het verleden behoren, hoeft slechts te kijken naar het heden. Israël - geboren uit het verlangen naar rust, vrede, en erkenning, uit de gruwel van vervolging, uit de littekens van eeuwenlange ontmenselijking - draagt nog altijd het gewicht van herinnering met zich mee. Maar waar pijn niet wordt geheeld, herhaalt zij zich. Wat ooit een roep om erkenning en veiligheid was, is in het huidige conflict met Palestina verworden tot een strijd waarin angst en vergelding elkaar blijven voeden. Een volk dat hunkerde naar rust, vrede, en erkenning, leeft nu in een werkelijkheid waarin muren worden gebouwd in plaats van bruggen. De wonden van het verleden lijken de toekomst te dicteren. De geschiedenis toont opnieuw haar bittere spiegel: dat wie zijn eigen lijden niet transformeert, het onbewust doorgeeft aan de ander. Er is geen rechtvaardigheid in herhaling. Er is slechts vergetelheid, vergelding, vermomd als bescherming. En zo wordt zichtbaar hoe de mensheid telkens weer struikelt over dezelfde steen - de steen van de angst om werkelijk te vergeven, te voelen, te doorleven en te doorzien. Het zijn mis-leiders, geen leiders. Ze spreken tot de angst van mensen, niet tot hun bewustzijn. Ze weten dat wie hunkert naar betekenis, vatbaar wordt voor de illusie van zekerheid. Zo wordt de geest verleid, het hart verdoofd en de waarheid vervormd tot een spiegel die slechts het ego weerspiegelt. Het Paard van Troje keert telkens terug - in nieuwe vormen, met nieuwe gezichten, in een nieuwe tijd. En steeds weer laat de mensheid de poorten open, omdat we lijken te vergeten hoe verleiding klinkt. Een leider die zichzelf ziet als de enige waarheid, vernietigt langzaam de ruimte waarin waarheid nog kan bestaan. De media worden verdacht gemaakt, de wetenschap wordt ondermijnd, de rechtspraak wordt uitgedaagd - allemaal zogenaamd in naam van het volk. Maar in werkelijkheid draait het om één ding: zijn beeld in de spiegel. Wat Trump doet, is niet uniek. Het is een patroon dat zich herhaalt in elke tijd waarin angst groter wordt dan inzicht. Netanyahu doet het, Poetin doet het, Xi doet het, en steeds meer kleine Trumps volgen het voorbeeld. Het narcisme van de macht is als een virus: het verspreidt zich waar bewustzijn afwezig is. En wij, wat doen wij? Wij zijn de poortwachters. Wij beslissen of het paard naar binnen mag, of dat we eindelijk durven zeggen: Tot hier, en niet verder. Bewustwording is geen zachte term. Het is geen zweverige oproep tot meditatie of zelfzorg. Het is de moed om te zien wat er werkelijk speelt - in onszelf én in de wereld. Wie zijn ogen sluit, voedt de schaduw. Wie kijkt, ontmaskert haar. De tijd van wegkijken is voorbij. Er is een grens tussen menselijkheid en machtswellust, tussen waarheid en waanzin, tussen leiderschap en verheerlijking. Die grens wordt niet bewaakt door regeringen, maar door mensen die wakker zijn. Het Paard van Troje staat al binnen. De vraag is niet of we het zien, maar wanneer we durven handelen. Reflectie Misschien is dit het moment om jezelf één vraag te stellen: Waar laat ik angst mijn oordeel bepalen, en waar laat ik bewustzijn spreken? Want elke keer dat wij kiezen voor helderheid, openheid en menselijkheid, verzwakt de macht van het masker. Dat is waar echte verandering begint - niet in het Witte Huis , maar in ons Eigen Huis . Echte verandering ontstaat niet in systemen, maar in mensen die durven zien én voelen waar het écht om gaat. Want systemen bewegen pas wanneer wij dat doen. Wanneer één mens besluit niet langer mee te gaan in wat leeg is, verschuift er iets in het geheel. Bewustwording is geen theorie, maar een daad van moed - de moed om jezelf te doorzien, te voelen waar je bent afgedwaald, en terug te keren naar wat echt is. Dáár begint de verandering die blijft. “De toekomst verandert niet door te wachten op een nieuw tijdperk, maar door nu het bewustzijn te zijn dat het oude doorziet. Wie de waarheid ontwijkt, kiest onbewust voor herhaling. Alleen bewustzijn doorbreekt de cirkel en opent de weg naar wat komen wil.” - Visiewijszer